ناسا به تازگی یک سیاره نادر به اندازه زمین را در یک منطقه قابل سکونت کشف کرده است

وقتی نوبت به یافتن حیات در خارج از منظومه شمسی می رسد، سیاراتی که بسیار شبیه زمین هستند، مکان خوبی برای شروع به نظر می رسند. اکنون می‌توانیم از شیء آسمانی TOI 700 e به آن گروه از سرنخ‌های امیدوارکننده استقبال کنیم.

گردش TOI 700 e در داخل منطقه قابل سکونت ستاره خود، TOI 700 تأیید شده است. این منطقه ای از فضا است که در آن مقادیر قابل توجهی آب در سطح آن در دمای مناسب برای شکل مایع است. این نوع سیارات برای یک پوشش یخ خیلی گرم هستند، اما هنوز به اندازه کافی خنک هستند که بخار متراکم شود، این نوع سیارات برای زندگی آنطور که ما می شناسیم «درست» در نظر گرفته می شوند.

می‌توانیم از ماهواره بررسی سیارات فراخورشیدی گذر ناسا یا TESS برای یافتن TOI 700 e و نامگذاری آن (TOI به معنای شی مورد نظر TESS) تشکر کنیم. این دومین سیاره در منطقه قابل سکونت در این منظومه است که به TOI 700 d می پیوندد که در سال 2020 مشاهده شد.
امیلی گیلبرت، دانشمند سیاره‌شناسی، از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) در کالیفرنیا، می‌گوید: «این یکی از معدود منظومه‌هایی با چند سیاره کوچک و کوچک در منطقه قابل سکونت است که ما می‌شناسیم.

این سیستم TOI 700 را به چشم‌اندازی هیجان‌انگیز برای پیگیری‌های بیشتر تبدیل می‌کند. سیاره e حدود 10 درصد کوچک‌تر از سیاره d است، بنابراین این سیستم همچنین نشان می‌دهد که چگونه مشاهدات اضافی TESS به ما کمک می‌کنند تا جهان‌های کوچک‌تر و کوچک‌تر را پیدا کنیم.»

TOI 700 یک ستاره کوچک و خنک (معروف به ستاره کوتوله M) است که در فاصله 100 سال نوری از ما در صورت فلکی دورادو قرار دارد. این ستارگان به اندازه خورشید ما به بزرگی یا داغی نیستند، بنابراین سیارات باید به آنها نزدیکتر باشند تا شرایط به اندازه کافی گرم باشد تا آب از یخ زدن جلوگیری کند.

در مورد TOI 700 e، اعتقاد بر این است که 95 درصد اندازه زمین و عمدتاً سنگی است. این منطقه در منطقه قابل سکونت “خوشبینانه” قرار دارد – منطقه ای که ممکن است در برهه ای از زمان آب وجود داشته باشد. TOI 700 d در منطقه باریک‌تر قابل سکونت «محافظه‌کارانه» قرار دارد، جایی که اخترشناسان فکر می‌کنند آب مایع ممکن است برای اکثریت وجود یک سیاره وجود داشته باشد.

تلسکوپ‌ها این سیاره‌های فراخورشیدی (سیاره‌های خارج از منظومه شمسی) را در پرتو ستاره‌های مادرشان به‌عنوان تابش‌های منظم می‌بینند که از مقابل آن‌ها عبور می‌کنند، چیزی که به عنوان گذر شناخته می‌شود. با سطح بیشتری که نور ستاره را مسدود می کند، سیارات بزرگتر فرصت های آسان تری را برای دیده شدن نسبت به جهان های کوچک و صخره ای ایجاد می کنند و اکتشافات زمین مانند مانند این را به یک چیز نادر تبدیل می کنند.

TOI 700 e 28 روز طول می کشد تا یک مدار را انجام دهد، در حالی که TOI 700 d – که کمی دورتر از همسایه خود است – 37 روز طول می کشد. از آنجایی که TOI 700 e کوچکتر از TOI 700 d است، داده های بیشتری لازم بود تا تأیید شود که این شبح واقعاً یک سیاره جدید را نشان می دهد.

بن هورد، اخترفیزیکدان از دانشگاه مریلند می‌گوید: «اگر ستاره کمی نزدیک‌تر یا سیاره کمی بزرگ‌تر بود، شاید می‌توانستیم TOI 700 e را در سال اول داده‌های TESS شناسایی کنیم. اما سیگنال آنقدر ضعیف بود که برای شناسایی آن به یک سال مشاهدات ترانزیت اضافی نیاز داشتیم.

TESS حدود 100 میلیون ستاره را زیر نظر دارد و بنابراین هر راهی که بتوانیم برای محدود کردن جستجوی حیات پیدا کنیم مفید خواهد بود. یافتن سیارات فراخورشیدی در مناطق قابل سکونت مربوطه یکی از بهترین راه هایی است که ما برای انجام این کار داریم.

تصور می شود که هر دو TOI 700 e و TOI 700 d به صورت جزر و مدی قفل هستند: به عبارت دیگر، یک طرف سیاره همیشه رو به ستاره خود است (به همان صورتی که همان سمت ماه همیشه از زمین قابل مشاهده است). مسلماً داشتن یک طرف سیاره که به طور مداوم در زیر نور خورشید پخته می شود، احتمال شروع آرام زندگی پیچیده را کاهش می دهد.

حتی اگر این سیارات «درست» دقیقاً برای حیات کامل نباشند، آنها به ما یک یا دو چیز در مورد یافتن منظومه های خورشیدی که ممکن است برای آن مناسب تر باشند به ما می گویند. با مطالعه منظومه های ستاره ای مانند آنچه در آن هستیم، اخترشناسان همچنین می توانند تکامل خانه ما و چگونگی رسیدن سیارات همسایه به مدار فعلی خود را بهتر درک کنند.

جوی رودریگز، ستاره شناس از دانشگاه ایالتی میشیگان، می گوید: «حتی با وجود بیش از 5000 سیاره فراخورشیدی کشف شده تا به امروز، TOI 700 e یک مثال کلیدی است که ما چیزهای بیشتری برای یادگیری داریم.